ز ره هوس به توکی رسم نفسی ز خود نرمیده من

همه حیرتم به کجا روم به رهت سری نکشیده من

به چه برگ ساز طرب کنم زچه جام نشئه طلب کنم

گل باغ شعله نچیده من ، می داغ دل نچشیده من

چوگل آنکه نسخهٔ صد چمن ز نقاب جلوه گشوده تو

چو می آنکه عشرت عالمی ز گداز خود طلبیده من

چه بلا ستمکش غیرتم چقدر نشانهٔ حیرتم

که شهید خنجر ناز تو شده عالمی و تپیده من

تو به محفلی ننموده رو که ز تاب شعلهٔ غیرتش

همه اشک گشته به رنگ شمع و زچشم خود نچکیده من

می جام ناز و نیازها به خمار اگر نکشد چرا

ز سرجفا نگذشته تو ز در وفا نرمیده من

چو نگاه گرم به هر طرف که گذشته محمل ناز تو

چو دل گداخته از پی ات به رکاب اشک دویده من

تو و صد چمن طرب نمو من و شبنمی نگه آبرو

به بهار عالم رنگ و بو، همه جلوه تو، همه دیده من

نه جنون سینه دریدنی نه فنون مشق تپیدنی

به سواد درد تو کی رسم الفی ز ناله کشیده من

چو سحر نیامده در نظر، رم فرصت نفس آنقدر

که برم بر آب شکفتگی به طراوت گل چیده من

به کدام نغمهٔ دل گسل ز نواکشان نشوم خجل

چو جرس به غیر شکست دل سخنی ز خود نشنیده من

من بیدل و غم غفلتی که ز چشم بند فسون دل

همه جا ز جلوهٔ من پر است وبه هیچ جا نرسیده من